Amalia beseft zich - niet

Taal beweegt. Als grote groepen mensen een bepaalde taalfout maken, wennen we eraan en wordt het uiteindelijk geaccepteerd als correct taalgebruik.

Denk aan 𝙪𝙞𝙩𝙥𝙧𝙞𝙣𝙩𝙚𝙣. Oorspronkelijk een verhaspeling van 𝘱𝘳𝘪𝘯𝘵𝘦𝘯 en 𝘶𝘪𝘵𝘥𝘳𝘢𝘢𝘪𝘦𝘯, maar tegenwoordig correct.

Toch treedt dit acceptatieproces niet op bij alle taalfouten.

𝘏𝘶𝘯 als onderwerp van de zin (𝘏𝘶𝘯 𝘭𝘰𝘱𝘦𝘯 𝘥𝘢𝘢𝘳) komt al voor sinds 1911, maar wordt nog altijd unaniem afgekeurd.

Hoe gaat het met 𝘻𝘪𝘤𝘩 𝘣𝘦𝘴𝘦𝘧𝘧𝘦𝘯 en 𝘻𝘪𝘤𝘩 𝘪𝘳𝘳𝘪𝘵𝘦𝘳𝘦𝘯? Als zelfs de taalvaardige Amalia het zegt, begint het dan al een beetje geaccepteerd te worden?

Wat zeg jij ervan?

Krimp je nog in elkaar als je dit hoort, of begin je eraan te wennen, of wist je überhaupt niet dat dit fout is?